De 21-jarige Sarah van der Wal stond tot voor kort midden in het leven. Ze studeerde, werkte parttime in een koffiezaak in Utrecht en maakte plannen voor een reis naar Zuid-Amerika met vrienden. Maar wat begon als vage pijnklachten in haar rechterbeen, groeide in enkele maanden uit tot een nachtmerrie: de diagnose wekedelenkanker, een zeldzame en agressieve vorm van kanker die spieren, vet- of bindweefsel aantast.

Na maanden van onzekerheid, ziekenhuisbezoeken en intensieve onderzoeken kwam Sarah voor een onmogelijke keuze te staan. De artsen konden de tumor niet volledig verwijderen zonder ingrijpende maatregelen. De beste kans op herstel was een amputatie van haar onderbeen — een beslissing die haar leven voorgoed zou veranderen.

“Het voelde alsof mijn wereld instortte,” vertelt Sarah vanuit haar kamer in het UMC Utrecht. “Je bent 21, je denkt aan studeren, reizen, verliefd worden. Niet aan chemotherapie of amputaties. Maar op een gegeven moment werd het duidelijk: dit ging niet alleen om mijn been, dit ging om mijn leven.”

💔 Een keuze tussen overleven en verliezen

Na meerdere chemotherapierondes, die haar lichaam verzwakten maar de tumor niet volledig konden stoppen, besloten de specialisten van het oncologieteam dat amputatie de enige optie was om verdere verspreiding te voorkomen.

“De beslissing was verschrikkelijk,” zegt haar moeder, Marijke, zichtbaar geëmotioneerd. “We hebben samen met de artsen alles besproken. Sarah wilde weten wat haar kansen waren, hoe haar leven eruit zou zien met een prothese, of ze ooit weer zou kunnen lopen. Ze dacht aan alles – behalve opgeven.”

De operatie vond plaats eind september en verliep zonder complicaties. Chirurgen verwijderden het onderbeen tot net onder de knie, een plek die gunstig is voor revalidatie en de aanpassing van een toekomstige prothese.

🌱 Positiviteit ondanks pijn

Hoewel de eerste weken zwaar waren — fysiek én mentaal — weigert Sarah zich te laten breken. “Ik heb gehuild, natuurlijk,” vertelt ze. “Maar ik heb ook besloten dat dit niet het einde is van mijn verhaal. Het is een nieuw hoofdstuk. Een pijnlijk hoofdstuk, maar eentje waarin ik zelf bepaal hoe het verdergaat.”

Inmiddels volgt Sarah een intensief revalidatieprogramma in het revalidatiecentrum De Hoogstraat. Ze leert omgaan met pijn, evenwicht en het gebruik van hulpmiddelen. “De eerste keer dat ik weer rechtop stond met krukken, voelde als een overwinning,” glimlacht ze.

🦾 Hoop op een nieuw begin

Over enkele maanden krijgt Sarah haar eerste prothese aangemeten. Ze droomt ervan om weer te kunnen wandelen, fietsen — en ooit misschien zelfs weer te rennen.

“De technologie is tegenwoordig ongelooflijk,” zegt haar fysiotherapeut, Rick de Bruin. “Sarah is jong, sterk en gemotiveerd. Dat maakt een wereld van verschil. We verwachten dat ze binnen een jaar volledig zelfstandig kan lopen met een moderne prothese.”

De steun van haar omgeving is overweldigend. Vrienden hebben een crowdfundingactie opgezet om haar te helpen bij de kosten van de prothese en aanpassingen in haar woning. Binnen een week werd er al ruim €12.000 opgehaald.

💬 Een boodschap van kracht

Op sociale media deelt Sarah openhartig haar herstelproces onder de hashtag #StrongLikeSarah, waar ze duizenden volgers inspireert met eerlijke berichten over pijn, angst en hoop.

“Je kiest er niet voor om ziek te worden,” schrijft ze in een recente post, “maar je kunt wel kiezen hoe je ermee omgaat. Mijn lichaam heeft iets verloren, maar mijn wilskracht niet.”

Haar verhaal trekt de aandacht van patiëntenorganisaties en medische specialisten, die benadrukken hoe belangrijk het is om jonge mensen met zeldzame kankers te ondersteunen — niet alleen medisch, maar ook mentaal en sociaal.

“Sarah is een voorbeeld van veerkracht,” zegt dr. Van Kessel, haar oncoloog. “Ze laat zien dat leven met een amputatie niet het einde is van dromen, maar het begin van een ander soort kracht.”

🌈 Toekomst met lef

Hoewel ze nog een lange weg te gaan heeft, kijkt Sarah vooruit. Ze wil haar studie gezondheidswetenschappen hervatten zodra haar herstel dat toelaat. Daarnaast overweegt ze om later als ervaringsdeskundige te spreken op scholen en in ziekenhuizen.

“Ik wil laten zien dat het oké is om bang te zijn, maar dat je altijd weer kunt opstaan — letterlijk en figuurlijk,” zegt ze met een glimlach. “Mijn been is weg, maar ik heb nog steeds mijn leven. En dat is het belangrijkste.”

❤️ Een stad leeft mee

In haar woonplaats Utrecht hangt bij het café waar ze werkte inmiddels een poster met haar foto en de tekst: “Voor onze Sarah – sterker dan ooit.” Collega’s en klanten schrijven berichtjes op een groot bord vol hartjes en wensen.

“Ze was altijd degene die anderen moed insprak,” vertelt haar collega Sanne. “Nu doen wij dat voor haar.”

Sarah’s verhaal raakt velen omdat het symbool staat voor iets groters: het gevecht om menselijkheid, moed en hoop te behouden te midden van tegenslag.

“Mijn toekomst ziet er anders uit dan ik dacht,” zegt ze zacht, “maar dat betekent niet dat hij minder mooi is..”