ENKHUIZEN/LELYSTAD – Voor Roos B. is het een zwart gat: van de dag waarop haar leven plotseling op z’n kop werd gezet, herinnert zij zich nauwelijks iets. En van de fragmenten die ze zich wél herinnert, zegt ze: “Alleen van de vroege ochtend weet ik nog wat flarden. En van het moment dat ik naar de operatiekamer werd gebracht. Maar verder is alles weg.” 

Het ongeluk op de dijk

Het gebeurde op de Markerwaarddijk – of wel de dijk die het IJsselmeer met het buitengebied verbindt – waar Roos volgens eigen zeggen inhaalde. (ed.nl) Het inhalen veranderde in een crash waar zij, volgens omstanders, “het heeft wonderbaarlijk overleefd”. (destentor.nl) De exacte toedracht van het ongeval wordt nog onderzocht door de politie.

Volgens berichtgeving reed Roos op dat moment in een auto; details over snelheid, weersomstandigheden en de aanwezigheid van andere voertuigen zijn nog niet volledig vrijgegeven. (ad.nl)

“Alles is weg”

Roos vertelt dat haar herinnering aan het hele gebeuren als in grote delen ontbreekt. “Ik weet alleen dat ik ’s ochtends weg reed … en daarna werd ik wakker in het ziekenhuis,” zegt ze. Volgens haar familie en vrienden roept dit een intense mix op van ongeloof, angst en verdriet.

Volgens de artikelen gaat het niet alleen om lichamelijk letsel – maar minstens zo zwaar weegt het mentale trauma van het vergeten van een dag die zo ingrijpend was. De zwarte rand van de ervaring: het ontbreken van de herinnering maakt het moeilijk om te verwerken. 

Letsel en revalidatie

Hoewel de medische details niet volledig openbaar zijn, is bekend dat Roos na het ongeluk in een operatiekamer terecht kwam. “Van het moment dat ik naar de OK werd gebracht, weet ik me nog iets te herinneren,” zegt zij. (ad.nl) Vermoedelijk ging het om ernstig letsel, gezien haar opname en de wijze van behandeling.

Familieleden bevestigen dat zij voor langere tijd uitgeschakeld is geweest — zowel lichamelijk als psychisch. Herstel is nog in volle gang en zal waarschijnlijk langdurig zijn. Vrienden omschrijven haar als “een levendige jonge vrouw” die nu dagelijks geconfronteerd wordt met de stilte van haar geheugen.

Onderzoek en vragen

De politie voert een onderzoek naar het ongeluk, onder andere om vast te stellen wat precies is gebeurd op de dijk: waren er andere voertuigen betrokken, wat was de snelheid, hoe waren de weers- en wegcondities? Volgens berichtgeving zijn de autoriteiten nog bezig aanwijzingen te verzamelen. (destentor.nl)

Ook wordt nagegaan of roekeloos rijgedrag een rol kan spelen. In verschillende media komt naar voren dat Roos op de dijk aan het inhalen was – wat een risicovolle manoeuvre kan zijn op een dergelijke weg. (ed.nl)

Impact op Roos en haar omgeving

Voor Roos is niets nog zoals het was. Herinneringen gapen ineens leeg, vrienden en familie zien de transformatie: “Je weet ineens niet meer wie ik ben,” zei ze in een interview. Deze breuk in identiteit veroorzaakt onrust. Ook sociale interactie is veranderd – zij moet haar eigen beperkingen onder ogen zien en dealen met emoties die ze zich nauwelijks herinnert.

Haar naasten zeggen dat de ondersteuning groot is. “We zijn er voor haar,” zegt een goede vriendin. Maar ook het besef dat herstel tijd kost – en dat het misschien nooit helemaal voorbij is – drukt zwaar.

Weg vooruit: hulp, hoop en verwerking

Psychologen benadrukken dat geheugenverlies na een traumatisch ongeluk vaak samengaat met post-traumatische stress, angsten, onzekerheid over eigen kunnen, en vragen zoals: “Wat is er gebeurd?” en “Wie was ik toen?” Voor Roos geldt dat zij stap voor stap begeleid wordt. Therapie, lieve vrienden, familie, en tijd – dat zijn de hulpmiddelen.

Roos zelf houdt vast aan hoop. “Ik wil weer vooruit kijken,” zegt ze. “Ik wil hopen dat ik uit deze mist kom.” De komende maanden staan in het teken van revalideren — zowel lichamelijk als mentaal — en het stukje bij beetje opnieuw opbouwen van haar leven, haar zelfbeeld, haar toekomst.

Breder signaal

Het ongeluk herinnert eraan hoe kwetsbaar we zijn – hoe snel een ogenschijnlijk gewone rit een grote ommekeer kan worden. Voor Roos is het geen anekdote; het is haar leven. Voor haar omgeving is het een les in empathie en aandacht.

Herinneringen die ontbreken zijn geen gemak – ze zijn een uitdaging. En voor iemand die midden in dat proces zit, draait het woordenloze verdriet om herstel, begrip en de zoektocht naar wat ‘normaal’ ooit was.