De overgang van Remco Evenepoel naar Red Bull–BORA–hansgrohe is een van de meest besproken transfers van het wielerjaar. Met twee leiders van wereldformaat – Primoz Roglic en Evenepoel – onder één dak, rijst de vraag: wie wordt de kopman? Terwijl de Belgische wielerwereld uitkijkt naar een explosieve samenwerking, kiest Roglic zelf voor kalmte en relativering.

“Ik wil niet te veel met de toekomst bezig zijn. We weten niet eens zeker of we volgend jaar nog leven,” zegt de 35-jarige Sloveen in een interview met Cyclingnews. “Ik heb nog een contract, dus normaal blijf ik koersen. Wat er in 2025 gebeurt, zien we dan wel. Ik leef dag per dag.”

“We’ll see, uh?”

De uitspraak komt na eerdere, opvallende woorden van Roglic tijdens de Tre Valli Varesine begin oktober. Toen hij gevraagd werd naar zijn toekomstige samenwerking met Evenepoel, antwoordde hij koel: “We’ll see, uh?” — een zin die de ronde deed op sociale media en door velen werd opgevat als een teken van afstand of zelfs wantrouwen tegenover zijn nieuwe ploegmaat.

In het interview verduidelijkt Roglic nu dat zijn woorden niet cynisch bedoeld waren. “Mensen lezen er vaak meer in dan ik bedoel. Ik ben niet iemand die veel vooruit plant of grote voorspellingen doet. Ik probeer gewoon te genieten van het moment en mijn werk te doen.”

Toch is de nieuwsgierigheid groot. De komende week ontmoeten Roglic en Evenepoel elkaar voor het eerst als ploeggenoten tijdens een kennismakingskamp in Rosenheim, Zuid-Duitsland. De jonge Belg werd maandagochtend gespot op de luchthaven van Brussel, klaar voor zijn vlucht richting Munchen, waar het avontuur officieel begint.

Twee kampioenen, twee werelden

Hoewel ze vergelijkbare renners zijn – explosieve klimmers met tijdritkwaliteiten – verschillen Roglic en Evenepoel in leeftijd, ervaring en karakter. De Sloveen, drievoudig winnaar van de Vuelta en olympisch kampioen tijdrijden, staat bekend om zijn rustige, beheerste stijl. Evenepoel daarentegen, jong, brutaal en gedreven, brengt vuur en ambitie mee.

“Remco is een ongelooflijke renner,” zegt Roglic. “Hij heeft al dingen bereikt die ik op zijn leeftijd nooit voor mogelijk hield. Maar we hebben genoeg grote tegenstanders – Pogacar, Vingegaard, noem maar op. Waarom zouden we elkaar de duvel aandoen? Het gaat erom dat we samen het beste resultaat halen.”

De Sloveen geeft toe dat hij Evenepoel persoonlijk nauwelijks kent. “We hebben nooit echt gepraat, behalve om hallo te zeggen in het peloton. Dat zal nu wel veranderen. Tijdens het trainingskamp leren we elkaar beter kennen – dat is de eerste stap.”

“Een beetje rust en vrijheid”

Roglic, die na zijn overstap van Jumbo-Visma vorig jaar een nieuw hoofdstuk begon bij BORA, hoopt vooral op balans en rust. De komst van Evenepoel ziet hij niet als bedreiging, maar als verlichting.

“De aanwezigheid van Remco en ook van jonge talenten zoals Florian Lipowitz betekent dat ik niet meer alle druk hoef te dragen. De aandacht zal nu meer verspreid zijn, en dat geeft mij misschien wat meer vrijheid,” legt hij uit. “Ik wil gewoon mijn bijdrage leveren en doen waar ik goed in ben.”

Binnen de ploeg heerst intussen een voorzichtige toon. Teammanager Ralph Denk benadrukte eerder al dat “de hiërarchie zich vanzelf zal vormen” en dat “respect en communicatie de sleutel” zullen zijn voor succes in 2025.

Toch weten wielerfans dat twee alfa-renners binnen één ploeg zelden zonder spanningen samenleven. De geschiedenis herinnert zich duo’s als Froome en Wiggins, Contador en Armstrong – elk met hun eigen strijd om leiderschap.

Een seizoen vol verwachtingen

Voorlopig overheerst bij Red Bull–BORA–hansgrohe vooral nieuwsgierigheid. Het team heeft met Roglic, Evenepoel, Hindley en Lipowitz een van de sterkste klimmersblokken van het peloton. De voorbereiding richting Giro en Tour 2025 zal bepalen wie waar de kopman wordt.

Of Roglic en Evenepoel complementair blijken of elkaar in de weg zullen rijden, zal de toekomst uitwijzen. Roglic zelf blijft nuchter: “Het is wielrennen, geen wiskunde. Je kunt niets plannen. Soms werkt het, soms niet. We zullen zien.”

Een uitspraak die, zoals altijd bij Roglic, even eenvoudig als veelzeggend klinkt.