Ouders in Rouw Tegen Gemeente: “Zelfs het Graf van Ons Kind Is Niet Heilig Meer”

Wat begon als een klein misverstand tussen een rouwend gezin en de gemeente Eindhoven, is inmiddels uitgegroeid tot een pijnlijke en slepende strijd die diepe emoties oproept. Jay en Michelle van de Wiel, ouders van een stilgeboren zoontje, staan opnieuw tegenover de gemeente — dit keer vanwege een brief waarin ze worden gesommeerd het aantal knuffels op het grafje van hun kind te verminderen van vijf naar drie.

De brief, waarin bovendien wordt gewaarschuwd voor een mogelijke boete of zelfs een last onder bestuursdwang, heeft de ouders diep geraakt.

“Het voelt alsof we gestraft worden voor ons verdriet,” zegt vader Jay geëmotioneerd. “Elke knuffel daar heeft een betekenis. Het zijn geen spullen — het zijn symbolen van liefde, van herinnering.”

Een breuk die begon bij een vergissing

De breuk tussen het stel en de gemeente begon ongeveer een jaar geleden, toen het grafje van hun kind op begraafplaats De Oude Toren in Eindhoven per ongeluk bijna volledig werd opgeruimd. Volgens Jay gebeurde dat nadat hij had ingestemd met het verwijderen van enkele paaltjes, maar zonder te weten dat vrijwel het hele graf zou worden leeggehaald.

“We kwamen aan en alles was weg. De beertjes, de bloemetjes, het steentje dat we zelf hadden geplaatst — alles. Alsof ons kind opnieuw was weggenomen,” vertelt Michelle.

Hoewel de gemeente later toegaf dat er sprake was van een misverstand en beloofde het graf te herstellen, is de plek volgens de ouders nog steeds niet volledig in ere hersteld. De gedenkplek is voor hen een bron van troost, maar ook van voortdurende spanning geworden.

Een nieuwe brief, een oude wond

En nu, drie jaar na het verlies van hun kind, ontvingen Jay en Michelle een nieuwe brief van de gemeente. Daarin staat zwart op wit dat het aantal knuffeltjes op het graf te hoog is en dat er één knuffel “naast” in plaats van “op” het graf zou staan — in strijd met de lokale verordening voor begraafplaatsen.

Volgens de brief kan er een boete of dwangmaatregel volgen als het echtpaar niet binnen korte tijd gehoor geeft aan de eis.

“Er zou een knuffel naast het grafje staan in plaats van erop en er staan te veel spullen op het graf,” bevestigt vader Jay. “Ze tellen letterlijk de beertjes. Hoe ver wil je gaan?”

De advocaat: “Onbegrijpelijk en harteloos”

Hun advocaat, Peter van der Laar, reageerde fel op de gang van zaken.

“Het is voor mij onbegrijpelijk hoe het college een dergelijke harteloze brief naar inwoners kan sturen,” zegt hij. “Mijn cliënten rouwen nog elke dag om hun kind, en dan komt de gemeente zeuren over een verschoven beertje. De ambtenaren lijken totaal niet te beseffen welk psychisch leed dit veroorzaakt.”

In een officiële brief aan de gemeente stelt Van der Laar dat de ouders het gevoel hebben dat ze doelbewust worden tegengewerkt. Hij spreekt van een “hetze” tegen de familie.

“Het lijkt erop dat men koste wat kost wil laten zien wie er de baas is — zonder enig begrip voor menselijk verdriet.”

De gemeente houdt voet bij stuk

De gemeente Eindhoven laat in een schriftelijke reactie weten dat er sprake is van handhaving van bestaande regels en niet van willekeur.

“Op begraafplaatsen gelden duidelijke afspraken over het plaatsen van voorwerpen, zodat de rust en orde bewaard blijven voor alle nabestaanden,” aldus een woordvoerder. “Wij begrijpen dat dit gevoelig ligt, maar er moet ook rekening worden gehouden met het geheel van de begraafplaats.”

Volgens de gemeente wordt de familie niet anders behandeld dan andere inwoners, en is er nog ruimte voor overleg voordat eventuele sancties worden opgelegd.

Een strijd die verder gaat dan regels

Toch is de kwestie voor veel mensen meer dan een discussie over regels. Op sociale media en lokale fora wordt fel gereageerd.
Velen vinden dat de gemeente “de menselijke maat” volledig kwijt is. Anderen wijzen erop dat regels er zijn om voor iedereen te gelden, en dat emotie niet altijd boven beleid kan staan.

Een buurtbewoonster schrijft op Facebook:

“Je kunt toch best één oog dichtknijpen bij zoiets? Het gaat om een grafje van een kind, niet om een festivalterrein.”

Een ander reageert nuchterder:

“Iedereen wil dat zijn graf netjes blijft. Als de gemeente geen grenzen stelt, wordt het een rommel. Lastig, maar soms nodig.”

Emotionele gevolgen

Voor Jay en Michelle is de voortdurende strijd vooral mentaal uitputtend. Ze zeggen dat de pijn van hun verlies telkens wordt opengereten.

“Elke keer dat er een brief van de gemeente komt, voelen we ons weer machteloos. Alsof we niet eens meer zelf mogen rouwen,” zegt Michelle zacht.

De advocaat bevestigt dat de kwestie inmiddels een juridisch vervolg krijgt. Binnenkort zal er een rechtszaak tegen de gemeente Eindhoven dienen, waarin de familie wil dat het graf van hun kind volledig wordt hersteld en dat de dreiging van boetes van tafel gaat.

Een groter vraagstuk

De zaak van de familie Van de Wiel roept bredere vragen op over de omgang van gemeenten met emoties, rouw en menselijke maat.
Volgens rouwdeskundigen zijn begraafplaatsen vaak plekken waar regels botsen met gevoelens.

“Wat voor de één een rommelig graf is, is voor de ander een vorm van levend contact met een verloren dierbare,” zegt psycholoog en rouwexpert Dr. Karin Smits. “Instanties moeten soms meer luisteren dan handhaven.”

Epiloog: liefde tussen regels

Terwijl de juridische strijd nog moet beginnen, blijft Jay elke week het grafje bezoeken. Tussen de knuffels — drie, vier, soms vijf — ligt een klein steentje met één woord erop gegraveerd: “Altijd.”

“We hebben niet veel over van ons kind, maar dit plekje is alles,” zegt hij. “Als zelfs dat niet meer mag zoals ons hart het voelt, wat blijft er dan nog over van menselijkheid?”