KAMPEN – Voor Iris Schut (29) is het leven op een onomkeerbare manier veranderd. Haar jongere broer – normaal gesproken degene die met zijn humor iedere sfeer wist te verzachten – werd neergestoken toen hij probeerde een ruzie te sussen. Zijn poging om de vrede te bewaren eindigde in een tragedie die niemand in de familie ooit had zien aankomen.

Nu, maanden later, probeert Iris een manier te vinden om verder te leven, terwijl de herinneringen aan de ziekenhuisdagen haar blijven achtervolgen. „Soms lukt het me bijna niet om eraan terug te denken,” vertelt ze. „De pijn is te groot. Het voelt alsof mijn lichaam meteen teruggaat naar dat moment, naar die angst.”

Een gewone avond die eindigde in een nachtmerrie

Volgens de familie was er niets dat wees op een dreigende escalatie. De broer van Iris was op het verkeerde moment op de verkeerde plek, maar – zoals vrienden het omschrijven – ook precies het soort persoon dat bij een conflict instinctief zegt: „Kom op jongens, laten we rustig doen.”

Het was precies die reflex die hem fataal werd. Toen hij tussenbeide kwam bij een ruzie in de buurt van het centrum van Kampen, draaide de situatie binnen seconden om. Een mes werd getrokken. Iris’ broer werd geraakt voordat iemand überhaupt begreep wat er gebeurde.

Omstanders belden onmiddellijk het alarmnummer. Binnen minuten waren politie en ambulance aanwezig. De jonge man werd in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Voor Iris begon daarmee het meest traumatische hoofdstuk van haar leven.

Dagen tussen hoop en wanhoop

De familie bracht dagen door in het ziekenhuis, in een wereld die draaide op fluisterende gesprekken, monitorpiepjes en hoop die steeds weer werd afgewisseld met angst.

„Elke keer als een arts naar ons toe kwam lopen, verstijfde ik,” vertelt Iris. „Je weet dat ze je iets moeten zeggen, maar je wil het niet horen. Je wil dat iemand zegt dat het goed komt, zelfs als je ziet dat het niet zo is.”

Er waren kleine momenten van hoop – een stabielere hartslag, een rustige nacht – maar telkens sloeg het noodlot weer toe. Tenslotte kwam er het gesprek dat geen enkele familie ooit hoopt te horen. De verwondingen waren te zwaar. De schade te groot.

„Het moment dat ze zeiden dat hij het niet zou redden… ik weet nog dat mijn benen het begaven,” zegt Iris. „Ik voelde de grond onder me verdwijnen.”

Een leegte die niet op te vullen is

Na zijn overlijden kwam de volgende fase: stilte. Niet de rustgevende stilte van een nieuwe ochtend, maar een zware, verstikkende stilte in huis, in de familieapp, in dagelijks leven.

„Ik verwachtte soms gewoon dat hij binnen zou lopen,” zegt Iris. „Dat hij weer een grap zou maken. Dat hij zou vragen of ik zin had in koffie. Het duurde lang voordat mijn hoofd begreep dat hij echt weg was.”

Het is een herkenbaar patroon bij families die iemand verliezen door geweld. Rouw wordt vermengd met ongeloof, boosheid, schuldgevoel en onbegrip. Waarom hij? Waarom toen? Had iemand dit kunnen voorkomen?

Voor Iris is één ding duidelijk: ze wil dat het verhaal van haar broer verteld blijft worden zoals hij was – een vredestichter, een jongen die nooit kwaad in de zin had.

Kampen leeft mee

De tragedie liet ook in Kampen een diepe indruk achter. In de dagen na zijn overlijden verschenen er bloemen, kaarsen en kaarten op de plek van het incident. Vrienden, klasgenoten, buren en zelfs onbekenden kwamen langs om hun medeleven te uiten.

De gemeenschap hield een stille tocht om steun te betuigen aan de familie. Voor Iris betekende dat veel: „Het gaf me het gevoel dat zijn leven ertoe deed. Dat mensen zagen wie hij was.”

Emotionele en juridische nasleep

De politie onderzoekt de zaak nog en verschillende getuigen zijn gehoord. De verdachte(n) zijn inmiddels aangehouden, maar het proces moet nog plaatsvinden. Iris probeert afstand te houden van het juridische aspect.

„Ik kan het niet laten dat mijn hele leven om die rechtszaak draait,” zegt ze. „Ik wil herinneren wie mijn broer was, niet alleen hoe hij is overleden.”

Toch is de rechtszaak voor de familie belangrijk, omdat het misschien antwoorden én een vorm van rechtvaardigheid kan bieden.

Leren leven met het verlies

Hoe ga je verder na zo’n verlies? Iris zoekt het in kleine stappen. In gesprekken met een therapeut, in steun van vrienden, in het terugvinden van routines die ooit vanzelfsprekend waren.

Ze vindt kracht in foto’s, in muziek die haar aan hem doet denken, en in verhalen die anderen over hem vertellen.

„Soms lachen we weer om herinneringen,” zegt ze zacht. „En dan voel ik hem weer even dichtbij.”

Maar er zijn ook dagen waarop niets lukt. Dagen waarop de herinneringen aan het ziekenhuis te hard binnenkomen en ze de wereld buiten wil laten voor wat het is.

Een missie voor de toekomst

Hoewel het nog te vroeg is voor grote plannen, merkt Iris dat ze langzaam een behoefte voelt om iets te doen met dat wat er is gebeurd—misschien anderen helpen die een vergelijkbaar verlies hebben meegemaakt, of zich inzetten voor meer bewustwording rond jeugdgeweld.

„Ik wil dat dit niet voor niets is geweest,” zegt ze. „Als ik ooit iemand kan helpen door mijn verhaal te delen, dan voelt het alsof ik iets kan teruggeven, voor hem.”