Een simpele vraag, een pijnlijk antwoord. Toen Ecolo-politica Marie Lecocq tijdens een televisie-interview gevraagd werd naar het gemiddelde bruto maandloon in België, antwoordde ze zonder aarzelen: “Ongeveer 6.500 euro.” De werkelijke mediaan, zo blijkt uit cijfers van Statbel, bedraagt 3.728 euro. Wat volgde was een storm van kritiek, hoongelach en verbazing over de wereldvreemdheid van een politica die zegt op te komen voor de gewone burger.

Binnen enkele uren na de uitzending barstte het debat los op sociale media. “Wie leeft er in dat België van 6.500 euro?”, schreef een gebruiker op X, terwijl anderen de uitspraak omschreven als “het perfecte symbool van de kloof tussen de politiek en de realiteit”. Zelfs binnen haar eigen partij klonk ongemak: enkele Ecolo-collega’s gaven toe dat de uitspraak “ongelukkig” was, maar riepen tegelijk op om “het debat over koopkracht niet te reduceren tot één verspreking”.

Een pijnlijk moment voor Ecolo

De uitspraak van Lecocq komt op een ongelukkig moment voor Ecolo, dat zich profileert als de partij van de sociale rechtvaardigheid. Terwijl gezinnen worstelen met stijgende huurprijzen, dure energie en hoge belastingen, lijkt haar inschatting van het gemiddelde loon haaks te staan op de dagelijkse realiteit van duizenden Belgen.

Oppositiepartijen sprongen er onmiddellijk op. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez noemde de uitspraak “een onthutsend teken van elitaire blindheid”, terwijl N-VA-Kamerlid Theo Francken sneerde: “Als men denkt dat de modale Belg 6.500 euro verdient, dan begrijpt men ook waarom deze regering geen greep heeft op de realiteit.”

Politieke verontwaardiging en publieke woede

De storm die volgde, ging verder dan partijpolitiek. Op café, op sociale media en aan de keukentafel werd de vraag gesteld: hoe goed kennen onze politici het land dat ze besturen nog?

Een gepensioneerde uit Luik vatte het zo samen in een interview: “Ik leef van 1.800 euro per maand. Als mevrouw Lecocq denkt dat ik drie keer zoveel verdien, dan leeft ze in een andere wereld.”

Ook verschillende economen reageerden. Volgens arbeidseconoom Stijn Baert (UGent) toont dit incident aan dat “veel politici geen voeling meer hebben met de socio-economische realiteit van de gemiddelde Belg”. Baert voegde eraan toe dat “het verschil tussen perceptie en realiteit gevaarlijk is, omdat beleid gebaseerd op foute aannames structurele ongelijkheid kan versterken”.

Een dieper probleem: de politieke bubbel

De zaak-Lecocq is symptomatisch voor wat velen een diepe vertrouwenscrisis noemen tussen burgers en hun vertegenwoordigers. Volgens politicoloog Dave Sinardet is het niet alleen een ongelukkige verspreking, maar een illustratie van “hoe afgesloten de politieke klasse leeft van de realiteit van de middenklasse”.

“Politici opereren in een bubbel van beleidsnota’s, commissies en partijbijeenkomsten,” zegt Sinardet. “Ze praten vaak over burgers, maar nog zelden met hen. Het gevolg is dat de perceptie van wat ‘normaal’ is, volledig vervormd raakt.”

De symboliek van 6.500 euro

De “6.500 euro” is intussen uitgegroeid tot een symbool van politieke vervreemding. Tegenstanders gebruiken het cijfer als slagzin om de disconnectie van de federale regering aan te tonen, terwijl meme-makers het cijfer omarmen als nieuw internetfenomeen.

Voor Lecocq zelf is het een les in politieke communicatie. In een korte reactie op dinsdag verklaarde ze dat ze “zich had vergist in de cijfers” en dat ze “de frustratie van de mensen begrijpt”. Toch blijft de schade aanzienlijk: het vertrouwen is geschaad, en de kloof tussen politiek en samenleving lijkt opnieuw een stukje dieper.

Een ongemakkelijke waarheid

Of Marie Lecocq het nu bedoelde of niet, haar uitspraak raakte een gevoelige snaar. In een land waar velen elke maand moeten rekenen om rond te komen, klinkt 6.500 euro als een onbereikbaar droomcijfer. En misschien is dat precies wat dit moment zo krachtig maakt: het herinnert eraan hoe belangrijk het is dat politici niet alleen spreken over het volk, maar ook luisteren naar het volk.