🧦 Jongen rent 42 km op… alleen sokken – het verhaal erachter laat niemand onberoerd

Op zondag tijdens de Amsterdam Marathon viel één deelnemer bijzonder op: een jonge man die niet op hardloopschoenen, maar op sokken de hele 42 kilometer aflegde. Zijn naam is Chris van Dommele, 26 jaar oud, en zijn doel was niet om een persoonlijk record te vestigen – maar om aandacht te vragen voor een stille ramp die zich in duizenden huishoudens in Nederland afspeelt: dementie, en dan vooral de vroege vorm van de ziekte van Alzheimer.

Drie jaar geleden kreeg zijn moeder – toen 54 jaar oud – de diagnose Alzheimer. “Het was alsof de grond onder mijn voeten wegzakte,” zegt Chris. “Ze was altijd mijn rots, en ineens begon ze dingen te vergeten die voor haar vroeger vanzelfsprekend waren: verjaardagen, afspraken, namen.”

Wat volgde, was een periode van rouw, verwarring en uiteindelijk: actie. Chris besloot dat hij iets moest doen. “Ik ben geen arts, geen wetenschapper. Maar ik kan wel rennen. En ik wilde iets doen wat mensen aan het denken zou zetten.”

Daarom besloot hij om de marathon van Amsterdam op sokken te lopen – letterlijk zonder schoenen, over asfalt, kasseien en bruggen. Het leverde niet alleen blaren op, maar ook veel bewondering, verbazing en… donaties.

Via zijn actie haalde hij geld op voor Alzheimercentrum Amsterdam, waar onderzoek wordt gedaan naar jongdementie. “Veel mensen denken dat Alzheimer alleen iets is voor tachtigjarigen,” legt Chris uit. “Maar mijn moeder is het levende bewijs dat het ook mensen van in de vijftig treft – midden in hun leven, met een gezin, een baan, en dromen die ineens vervagen.”

De voorbereiding op de marathon was intens. “Niet alleen fysiek – ik moest leren omgaan met pijn aan mijn voeten, sokken wisselen, techniek aanpassen – maar ook mentaal. Elke training dacht ik aan haar. Aan hoe ze langzaam verdwijnt, terwijl haar lichaam nog gezond is. Dat is het wreedste aan deze ziekte.”

Tijdens de marathon hield Chris het grootste deel van de tijd een foto van zijn moeder in zijn hand. “Ze weet niet precies wat ik doe. Maar ik hoop dat ze ergens voelt dat ik dit voor haar doe.” Onderweg werd hij aangemoedigd door andere lopers, supporters en mensen die zijn verhaal kenden van social media. Sommigen liepen een stukje met hem mee. Anderen doneerden ter plekke via zijn QR-code op het shirt.

Na meer dan vier uur lopen kwam Chris over de finish – uitgeput, maar overweldigd door emoties. “Het was pijnlijk, maar het was het waard. Mijn blaren genezen. Maar deze ziekte geneest niet. Dat is waarom ik dit doe.”

Inmiddels heeft Chris al meer dan 100.000 euro opgehaald, en het bedrag blijft stijgen. “Ik ben sprakeloos. Maar ik weet ook: dit is pas het begin. Mijn actie is één druppel. Maar als genoeg mensen meehelpen, wordt het een golf.”

Op de vraag of hij volgend jaar weer meedoet, lacht hij: “Misschien dan wel met schoenen. Maar ook dan: nog steeds met een reden.”