De 26-jarige Siska De Ruysscher, die vorige maand moedig bij HLN getuigde over haar ondraaglijk psychisch lijden, is overleden. Ze heeft zondag euthanasie gekregen, is bevestigd aan onze redactie.

Afgelopen zomer ging ze nog op de foto met Pommelien Thijs, werkte ze met olifanten in Thailand en stond ze op het podium met Goldband. Het was allemaal mooi, maar het deed haar lijden niet stoppen. Na een jarenlange strijd tegen de duisternis in haar hoofd en tal van zelfmoordpogingen koos Siska De Ruysscher (26) resoluut voor euthanasie wegens ondraaglijk psychisch lijden. Het was al geweten dat dit ergens in november zou zijn.

“Ik strijd al een half leven om de volgende ochtend te halen, en ik zit op het punt dat dat ondraaglijk is geworden”, getuigde Siska vorige maand aan onze redactie. “Ik ben op. Ik zoek niet meer.”

Tijdens haar euthanasietraject leerde ze dat ze kampte met een zware depressieve stoornis, een hechtingsstoornis en posttraumatisch stresssyndroom. “Het was vreemd om dat zo beschreven te zien staan”, vertelde ze. “Maar tegelijk vielen de dingen ook wel op hun plek.”

Siska laakte tijdens haar interview dat er heel wat schort aan de psychiatrische zorgverlening. “Procedures. Wachtlijsten. Terugbetalingen. Collocaties. Zelf ben ik het product van een falende hulpverlening”, zei ze. “Ik heb in isoleercellen gezeten, ben platgespoten, ben vastgebonden op brancards en heb verplegers met hun ogen zien draaien, zo van ‘hier is ze weer’. De goeie hulpverleners die ik had, kan ik op één hand tellen. Ik maak me niet de illusie dat die situatie morgen beter zal zijn. Maar het is pas wanneer de dingen verteld worden, en wanneer ook anderen dat doen, dat er ooit misschien iets verandert.”

Laatste boodschap: Haar laatste boodschap? “Aan de wereld die ik achterlaat, wil ik zeggen: wees begripvol, ook voor mensen die je niet kent, en onderschat de zwaarte van psychische kwetsbaarheid niet, ook al zie je die niet direct. Luister. En daarmee bedoel ik: luister écht. En laat mensen uitspreken, zonder al meteen een oordeel te vormen.”

“Aan hulpverleners wil ik zeggen: durf jezelf in vraag stellen. (…) En aan mensen die zich herkennen: kom naar buiten met je verhaal. Want ja, dat kan een verschil maken.”