EXCLUSIEF: Slachtoffer van Martelkamer 1311: “Die marteling was pijnlijker dan het verlies van mijn dochter. Ik ga liever dood.”
De gevangenis van Antwerpen staat opnieuw in het middelpunt van een angstaanjagend schandaal, ditmaal rondom de beruchte martelkamer 1311. Roy J., het slachtoffer van de gruwelijke mishandelingen, heeft nu voor het eerst publiekelijk zijn verhaal gedeeld. Zijn woorden zijn hartverscheurend: “Die marteling was pijnlijker dan het verlies van mijn dochter. Ik ga liever dood.” De uitspraak illustreert de extreme psychologische en fysieke impact die de gebeurtenissen hebben gehad op het leven van het slachtoffer.
Volgens de reconstructie van de feiten begon alles toen een vriendin van Roy J. de gevangenis belde om hulp te vragen voor haar vriend. Wat ze kreeg te horen, was nauwelijks te geloven. “Het is hier erg druk vanwege de staking. Mail me,” kreeg ze als antwoord. Vanuit zijn cel stuurde Roy J. een wanhopig bericht dat hij geld nodig had om de andere gevangenen te betalen die hem een tand hadden uitgeschopt. Dit toont aan hoe de interne hiërarchie en geweldsstructuren in de gevangenis van Antwerpen functioneren, en hoe gevangenen soms volledig afhankelijk zijn van elkaar voor overleving.
Wat volgde was een nachtmerrie voor Roy J. Het duurde meer dan 24 uur voordat hij eindelijk door de gevangenisautoriteiten werd verwijderd uit de cel van zijn beulen. In de tussentijd werd hij op gruwelijke wijze mishandeld: hij werd verkracht en overgoten met kokend water, een marteling die zowel lichamelijk als psychologisch traumatiserend was. Het slachtoffer beschrijft de ervaring als onmenselijk: de pijn en vernedering waren zo intens dat hij openlijk spreekt over zijn wens om te sterven in plaats van deze marteling te ondergaan.
Maandag zal Roy J. voor het eerst oog in oog staan met de mannen die hem dit onmenselijke lijden hebben aangedaan. Het proces wordt met spanning en afschuw gevolgd door zowel de media als mensenrechtenorganisaties. Advocaten en psychologen benadrukken dat het trauma dat Roy J. heeft ervaren diep en langdurig zal zijn. De nagedachtenis aan deze marteling kan blijvende psychologische schade veroorzaken, vergelijkbaar met die van oorlogsslachtoffers of overlevenden van extreem geweld.
Volgens bronnen dicht bij de zaak, wordt het proces gezien als een cruciaal moment voor het Belgische gevangenissysteem. Het roept vragen op over de veiligheid en het toezicht binnen de gevangenismuren en over hoe het kan dat dergelijke extreme mishandelingen überhaupt konden plaatsvinden. De gevangenis van Antwerpen heeft eerder al te maken gehad met interne onderzoeken, maar de ernst van deze zaak heeft een landelijke en zelfs internationale aandacht getrokken.
Psychologen die het slachtoffer begeleiden, waarschuwen dat de confrontatie met de daders een dubbel effect kan hebben: enerzijds kan het een gevoel van afsluiting geven, anderzijds kan het de traumatische herinneringen opnieuw activeren. Roy J. heeft openlijk gezegd dat hij vreest voor deze confrontatie en dat de stress en angst hem soms overweldigen.
De advocaten van Roy J. hebben aangegeven dat ze een maximale straf voor de daders zullen eisen. Daarnaast wordt er gedebatteerd over de verantwoordelijkheid van de gevangenisautoriteiten, die tijdens de kritieke uren geen effectieve bescherming boden. Het incident benadrukt de zwakke plekken in het Belgische gevangenissysteem, inclusief onvoldoende toezicht en het gevaar van interne machtsstructuren die leiden tot geweld en uitbuiting van gevangenen.
Het bredere publiek reageert geschokt en verontwaardigd. Mensenrechtenorganisaties roepen op tot strengere controles en hervormingen binnen het gevangenissysteem, zodat dergelijke wreedheden niet meer kunnen plaatsvinden. Experts wijzen erop dat het probleem niet alleen ligt bij individuele daders, maar bij een systeem dat kwetsbare gevangenen onvoldoende beschermt.
Roy J. zelf lijkt te worstelen met een mix van angst, woede en wanhoop. Zijn woorden resoneren krachtig: “Die marteling was pijnlijker dan het verlies van mijn dochter. Ik ga liever dood.” Het benadrukt niet alleen de extreme wreedheid van de daders, maar ook het psychologische lijden dat het slachtoffer heeft moeten doorstaan. Voor veel Belgen is dit een wake-upcall over de noodzaak van hervorming en strengere controle op gevangenissen.
Het komende proces zal een test zijn voor gerechtigheid en voor de effectiviteit van het systeem in het beschermen van gevangenen. De ogen van het land, en zelfs internationale waarnemers, zullen gericht zijn op Antwerpen terwijl Roy J. en zijn advocaten voor het eerst de confrontatie aangaan met de mannen die hem onnoemelijk leed hebben aangedaan.
