Een toertje met ‘de wip’, hun spreektaal voor ‘auto’, draaide op 8 november 2024 uit op een drama voor drie vrienden. In het West-Vlaamse Beerst, bij Diksmuide, joeg het noodlot hun wagen van de weg, recht in een diepe waterput. Eén van hen kon zich redden, maar voor Miel en Louis kwam alle hulp te laat. “Brute pech was het”, zeggen hun mama’s. “Sindsdien is niets nog hetzelfde. We proberen te overleven. De koesterplek, vlakbij de waterput, helpt daarbij.”

Het ongeval gebeurt vlakbij de IJzer, op de licht kronkelende Beerstblotestraat in Beerst, deelgemeente van Diksmuide. Het is vrijdagavond en donker. Louis Maeckelberghe uit Staden en vriend Loewie zitten vooraan. Op de achterbank: Miel Dekien uit Houthulst. In een bocht gaat het verkeerd. De wagen belandt in een lager gelegen weiland en – erger – pardoes in een diepe waterput, eigenlijk een krater uit de Eerste Wereldoorlog. De Volkswagen Golf verdwijnt onmiddellijk onder water. Loewie geraakt als bij wonder uit het voertuig en overleeft. Zijn twee beste vrienden hebben dat geluk niet. Ze sterven ter plaatse.

Op het nippertje: “Miel en Louis vonden altijd wel een reden om samen te zijn”, zeggen hun mama’s, één jaar na het drama. “Die twee wisten alles van mekaar en we kregen regelmatig verslag van hun belevenissen. Vanaf het vierde middelbaar reden ze met hun brommer naar school, het VTI in Diksmuide. Al moest Louis gewoonlijk wachten op Miel, die was ’s ochtends gewoon niet op te jagen. Toen Louis zijn rijbewijs behaalde, wisselden ze de brommer voor de auto. En het gebeurde wel eens dat ze op het nippertje arriveerden, om de vrienden nog af te zetten aan de schoolpoort. Maar ook net te laat voor de chauffeur om nog op tijd te komen, want Louis moest altijd eerst nog een parkeerplekje vinden voor zijn wagen.”

Geen schijn van kans: “Een toertje doen met ‘de wip’, zeiden ze als ze een ritje gingen maken met de auto. En vaak ging het via dat weggetje waar het noodlot toesloeg. Ze kénden het daar. En toch liep het verkeerd. Brute pech was het. Een paar meter meer naar links of rechts en ze waren gewoon in dat weiland gestrand. Maar in de plaats duikelden ze in die niet eens zo grote waterput waar ze geen schijn van kans hadden. Het is echt een wonder dat Loewie het wel overleefde. Zo snel hij kon, sloeg hij alarm. Maar het mocht niet meer baten.”

Geen schrammetje: Kristof en Daphné maar ook Karel en Valerie, respectievelijk de ouders van Louis en Miel, reden diezelfde avond nog naar Beerst. “Ik wou eigenlijk eerst niet”, zegt Valerie. “Onder geen beding wilde ik een gruwelijk beeld zien van Miel. Maar hij en Louis hadden eigenlijk geen schrammetje. We hebben er afscheid kunnen nemen. Achteraf gezien, zijn we daar dankbaar voor want het heeft geduurd tot de dinsdag nadien vooraleer hun lichamen werden vrijgegeven. Al die tijd mochten we hen niet zien.”

Niet gedronken: In mei van dit jaar mochten de families het gerechtelijk dossier inkijken. “Daarin staken de resultaten van de autopsie. We lazen ook dat er van overdreven snelheid geen sprake was, en dat geen van de drie had gedronken. Dat laatste wisten we eigenlijk vooraf al. Rijden en drinken, dat was uit den boze.”

Kort na de uitvaart van de jongens zijn hun families langsgeweest bij de brandweer. “Dat was heel waardevol”, zeggen de mama’s. “Er werd ons verteld hoe de interventie was verlopen, in welke positie ze onze jongens gevonden hebben, welke mensen en middelen werden ingezet, enzovoort. Ook voor de hulpverleners werkte de ontmoeting louterend. Wij zijn immers niet de enigen die het moeilijk hebben. De factor ‘geluk’ die je soms nodig hebt op een interventie, ontbrak die bewuste avond. Dat weegt zwaar.”