Wat begon als een rustige zaterdagmiddag, eindigde in een nachtmerrie voor de 37-jarige Stephanie en haar gezin. Terwijl ze met haar twee jonge kinderen, van één en drie jaar oud, onderweg was, verloor ze plots de controle over haar wagen. De auto gleed van de weg, botste tegen een boom en vloog in brand. Wat daarna gebeurde, tart elke verbeelding.

Omstaanders zagen hoe het voertuig binnen enkele seconden in lichterlaaie stond. De vlammen sloegen uit de motorkap en verspreidden zich razendsnel naar de passagiersruimte. De hitte was ondraaglijk, maar in die chaos klonk plots het gegil van een moeder die haar kinderen niet wilde achterlaten.

Zonder te aarzelen kroop Stephanie terug in het brandende wrak. Ze dacht niet aan haar eigen veiligheid — slechts aan haar twee kinderen die vastzaten op de achterbank. “Als ze hier nu doodgaan, dan blijf ik erbij,” zei ze later. Die woorden, eenvoudig maar aangrijpend, vatten de kracht en wanhoop van dat moment samen.

Binnen de auto was de temperatuur al ondraaglijk. Het plastic van het dashboard smolt, rook vulde de cabine, en elke ademhaling was een strijd. Toch slaagde Stephanie erin de veiligheidsgordels los te krijgen en haar kinderen naar buiten te trekken. Ze drukte hen tegen zich aan, weg van de vlammenzee. Enkele seconden later werd de auto volledig door het vuur verzwolgen.

Haar moedige daad redde het leven van haar kinderen. De kleintjes bleven wonder boven wonder ongedeerd, maar Stephanie liep zware brandwonden op aan haar armen, rug en gezicht. Ze werd met spoed naar het brandwondencentrum gebracht, waar ze meerdere operaties moest ondergaan. Artsen noemden haar herstel “lang maar hoopvol”.

Volgens de eerste vaststellingen verloor Stephanie de controle over de wagen door een technisch defect, al wordt dat nog onderzocht. Getuigen vertelden dat de auto begon te slingeren vlak voor de botsing, wat kan wijzen op een probleem met de besturing of de remmen.

Na het incident sprak Stephanie, nog steeds zichtbaar geëmotioneerd, over haar beslissing. “Er was geen twijfel. Je denkt niet, je doet gewoon. Ze zijn mijn alles. Als ik niets had gedaan, had ik nooit meer kunnen leven met mezelf.”

De gebeurtenis heeft diepe indruk gemaakt op de gemeenschap van Anzegem. Buren en vrienden spreken van een vrouw met een ongekende kracht en moed. Velen hebben steunbetuigingen gestuurd en geld ingezameld om haar herstel te helpen bekostigen.

Psychologen prijzen Stephanie’s instinctieve reactie als een voorbeeld van puur ouderlijk instinct — het vermogen om in extreme situaties boven angst en pijn uit te stijgen. Haar verhaal toont niet enkel de kwetsbaarheid van het leven, maar ook de onbreekbare band tussen ouder en kind.

Vandaag ligt Stephanie nog in het ziekenhuis, omringd door familie. Haar kinderen zijn bij hun grootouders, veilig en gezond. Ze zal tijd nodig hebben om te genezen, zowel lichamelijk als mentaal. Maar voor iedereen die haar kent, is één ding duidelijk: Stephanie is een moeder die haar liefde letterlijk door het vuur heeft bewezen.