Ieder jaar in november laait de discussie rond Sinterklaas weer op. Vooral de rol van Zwarte Piet zorgt al lange tijd voor verdeeldheid.

Eén van de bekendste stemmen in dat debat is die van artiest en activist Akwasi. Hij laat geen kans voorbijgaan om te benadrukken dat het feest moet meegroeien met de samenleving van nu. Recent deelde hij een krachtige boodschap die opnieuw veel reacties losmaakte.

Op een foto die hij online zette, is hij verkleed als een traditionele Piet. Hij maakt een expressief gebaar en kijkt recht in de camera.

Het beeld is scherp, fel en roept meteen vragen op. Wat wil hij hiermee zeggen? Waar staat deze foto voor? En waarom komt hij er ruim tien jaar later opnieuw mee naar buiten?

Achter dat ene beeld schuilt een verhaal dat volgens Akwasi nog steeds verteld moet worden. Een verhaal over hoe Nederland kijkt naar tradities, over racisme en over de wens om mensen niet langer te kwetsen.

Terug in de tijd: hoe het begon

Akwasi plaatste bij zijn bericht dat deze foto al in 2011 is gemaakt. In een tijd waarin het debat over Zwarte Piet nog veel minder werd gevoerd dan nu.

Hij vertelde dat hij toen betrokken raakte bij een incident rondom politieagenten tijdens een intocht. De reden: hij droeg een shirt met de tekst dat Zwarte Piet volgens hem racistisch is.

Waar vandaag de dag steeds meer mensen de discussie herkennen en begrijpen, was dat twaalf jaar geleden nog totaal anders. Het onderwerp werd nog nauwelijks serieus genomen in de media en in de politiek. De beweging die vandaag groot is geworden, stond toen nog in de kinderschoenen.

Volgens Akwasi was die periode een wake-up call. Omdat hij persoonlijk ervaarde hoeveel weerstand er was tegen verandering, maar ook hoeveel mensen hun ogen niet wilden sluiten voor de hardheid die sommige tradities kunnen hebben.

Waarom Sinterklaas voor sommigen pijn doet

Het Sinterklaasfeest is voor veel Nederlanders een warm jeugdsymbool. Samen cadeautjes uitpakken, pepernoten strooien, liedjes zingen. Dat gevoel is voor veel families heilig en hoort bij de cultuur.

Maar Akwasi en anderen leggen uit dat de traditie voor een grote groep juist een andere betekenis heeft. Kinderen met een donkere huid worden uitgelachen of nagedaan. Ouders voelen de pijn wanneer hun kinderen worden aangesproken als Zwarte Piet.

Stereotypes worden versterkt en ongelijkheid wordt ongemerkt doorgegeven van generatie op generatie.

Het zijn situaties die velen niet zelf ervaren, maar die wel echt bestaan. Daarom pleit Akwasi ervoor om rekening te houden met de impact van tradities op iedereen die in Nederland woont.

Beeld dat blijft hangen

De foto die Akwasi opnieuw deelt, staat symbool voor een tijd waarin hij volgens zijn eigen woorden niet anders kon dan opstaan.

Het beeld is scherp, fel en een tikkeltje confronterend. Niet om te choqueren om het choc effect, maar om bewustzijn te creëren.

Beeldcultuur heeft in de moderne samenleving enorme kracht. Eén foto kan een heel gesprek in gang zetten. En dat is precies wat hier gebeurt.

Door het beeld opnieuw te delen, zegt Akwasi in feite dat de strijd voor een inclusiever Nederland nog niet voorbij is.

Een oproep aan Nederland

Bij zijn post richtte Akwasi zich direct tot het publiek. Zijn boodschap is duidelijk: Nederland moet eerlijk durven kijken naar zijn tradities en naar de pijn die sommige onderdelen bij mensen veroorzaken.

Hij vraagt niet het einde van het feest. Hij vraagt om een aanpassing: een Sinterklaas die voor iedereen leuk is, zonder iemand uit te sluiten. Een feest waarin kinderen niet hoeven te kiezen tussen traditie of zelfacceptatie.

Steeds meer gemeenten, scholen en winkels zijn inmiddels overgestapt op roetveegpieten of andere vormen. Toch verloopt die verandering niet zonder weerstand. Emoties lopen hoog op, families voelen zich soms aangevallen, en het debat verschuift regelmatig van inhoud naar verwijten over en weer.

Akwasi’s oproep is simpel: laten we het gesprek blijven voeren, zonder elkaar aan te vallen, maar mét respect voor ieders gevoel.

Waarom dit nog steeds nodig is

2025 zou een jaar zijn waarin het Sinterklaasdebat achter ons zou kunnen liggen, maar de werkelijkheid is anders. Nog steeds zijn er demonstraties, discussies op sociale media en spanningen in dorpen en steden.

Het laat zien dat de verandering wel is ingezet, maar nog niet is voltooid. Een traditie die zo diepgeworteld is, draait niet zomaar bij.

En dat is precies waarom activisten blijven spreken. Volgens Akwasi is weglopen voor het onderwerp geen optie: stilte is behoud van pijn.

Hij blijft daarom het gesprek voeren, ook als het ongemakkelijk wordt. Volgens hem kan het feest alleen sterker worden wanneer iedereen zich welkom voelt om mee te doen.

Hoe gaat het verder met het Sinterklaasfeest?

Het Sinterklaasfeest verandert. Roetveegpieten zijn inmiddels algemeen te zien tijdens intochten in grotere steden. Steeds meer scholen en kinderdagverblijven passen zich aan. De media tonen een meer inclusieve vorm van het feest.

Toch zijn er plaatsen waar de traditionele versie nog stevig wordt vastgehouden. En wellicht is dat precies wat Nederland verdeelt: niet de verandering op zich, maar de snelheid ervan en de emotionele koppeling aan identiteit en cultuur.

De komende jaren zullen waarschijnlijk bepalend zijn voor hoe het feest er definitief uit komt te zien. Het gesprek dat Akwasi opnieuw aanzwengelt, maakt deel uit van die ontwikkeling.

Wat kunnen we hieruit meenemen?

Het bericht van Akwasi is geen aanval op Sinterklaas. Het is een herinnering dat tradities ook kunnen groeien.

Dat een volksfeest niet minder gezellig hoeft te worden wanneer het inclusiever wordt. Dat rekening houden met elkaar niets af hoeft te doen aan plezier.

Zijn boodschap is gericht op verbinding: het feest kan blijven bestaan zoals mensen het kennen, zolang het geen pijn of uitsluiting meer veroorzaakt voor anderen. Het gaat om wat Nederland wil uitstralen: een plek waar iedereen mee mag doen.

Of je het met hem eens bent of niet, één ding is moeilijk te negeren: het gesprek is belangrijk. En zolang dat gesprek gevoerd blijft worden, kan Sinterklaas alleen maar meer een feest voor iedereen worden.