Het nieuws van het plotselinge overlijden van de 29-jarige moeder Helen Janssen-Houkes heeft veel mensen geraakt.

Wat begon als een gewone dag waarop ze zich niet helemaal lekker voelde, eindigde in een drama dat haar gezin en familie volledig uit het lood heeft geslagen.

Haar dood kwam totaal onverwacht en liet een hartverscheurend gat achter in het leven van haar drie jonge kinderen en de mensen die dicht bij haar stonden.

Helen stond bekend als een energieke, liefdevolle en altijd aanwezige moeder, iemand die midden in het leven stond en overal licht en leven bracht. Juist daarom is haar overlijden zo moeilijk te bevatten.

Het onvoorstelbare moment dat alles veranderde

Op de dag dat het misging, voelde Helen zich niet goed. Ze besloot even te gaan liggen in de hoop dat ze zich daarna beter zou voelen.

Voor haar man leek er op dat moment niets ernstig aan de hand. Maar toen hij later thuiskwam en zag dat Helen precies in dezelfde houding lag als uren daarvoor, merkte hij meteen dat er iets goed mis was.

In paniek werd familie gebeld om te komen helpen. Haar stiefvader arriveerde snel, maar besefte direct dat Helen al veel te koud was. Reanimatie mocht niet meer baten.

Ook de hulpdiensten konden niets meer doen. Het moment waarop duidelijk werd dat Helen niet meer te redden was, staat bij haar familie in het geheugen gegrift.

De precieze doodsoorzaak is nog niet vastgesteld. Het onderzoek loopt nog, waardoor er veel vragen blijven hangen — vragen waarop de familie waarschijnlijk langer zal moeten wachten dan hen lief is.

Het gezin blijft verbijsterd achter

Helen laat drie jonge kinderen achter: Noé van zes, Sem van vier en baby Mex van negen maanden. Voor hen wordt nu, te midden van het verdriet, het dagelijks leven zo normaal mogelijk gehouden. Maar dat valt niet mee.

Voor de familie is het extra pijnlijk om te zien hoe de kinderen reageren. Ze begrijpen niet volledig wat er is gebeurd, maar voelen wel dat hun veilige wereld in één klap is veranderd.

Hun moeder was altijd dichtbij, altijd in beweging en altijd aanwezig. Nu moeten ze leren omgaan met een stilte die niemand had verwacht.

Het enorme verdriet van haar zus en moeder

Voor Lilians zus Lilian, die 27 is, voelt het alsof haar hele leven is ingestort. Ze was niet alleen de zus van Helen, maar ook haar beste vriendin. De band tussen de twee was hecht; ze deelden alles. Het idee dat ze nooit meer spontaan een berichtje kan sturen of samen kan lachen, maakt het gemis intens en continu aanwezig.

Hun moeder Wilma worstelt op haar beurt met een ander soort verdriet. Ze vertelt dat ze emotioneel geblokkeerd is en nog geen tranen heeft gelaten. Niet omdat ze niet rouwt, maar omdat het verlies zo groot is dat haar lichaam lijkt te weigeren om het toe te laten.

Ze voelt zich snel overprikkeld, vergeetachtig en leeg — alsof ze in een burn-out zit, alleen veroorzaakt door pure rouw.

Het contrast tussen Helens bruisende persoonlijkheid en het onverwachte, stille einde maakt het verlies extra moeilijk te bevatten.

Hoe leg je zo’n tragedie uit aan kinderen?

Een van de zwaarste momenten voor de familie kwam toen de kinderen moesten worden ingelicht. Ze mochten niet in onzekerheid blijven, maar hoe vertel je zulke jonge kinderen dat hun moeder nooit meer terugkomt?

Lilian nam de verantwoordelijkheid op zich om het gesprek aan te gaan met Noé en Sem. Ze vertelde hen dat mama naar een plek is gegaan waar ze niet meer ziek wordt.

Helen had altijd gezegd dat overleden dieren een plekje op de maan krijgen — een verhaal dat troost bood.

Nu geloven de kinderen dat mama daar ook is. Het is een zachte manier om de waarheid te benaderen, zonder hen direct te confronteren met de meest harde details.

Het gezin probeert de kinderen zoveel mogelijk houvast te bieden. Ritme, veiligheid en liefde zijn nu belangrijker dan ooit.

Een vrouw met levenskracht en een groot hart

Helen wordt door haar familie omschreven als iemand die overal waar ze kwam leven bracht. Ze was warm, spontaan en had een sterk karakter.

Ze hield van aanpakken, werkte in de thuiszorg en stond op het punt te beginnen aan een nieuwe opleiding tot doktersassistent.

Wat haar typeerde was haar energie. Ze kwam binnen als een kleine tornado, vol plannen, grapjes en ideeën. Ze had ADHD, wat haar volgens haar moeder juist extra gedreven maakte. Haar leven stond nooit stil: ze was altijd aan het zorgen, helpen, rennen, lachen en regelen.

Maar achter die tornado van energie zat ook een kwetsbare, liefdevolle kant. Helen was iemand die anderen altijd een goed gevoel wilde geven. Haar gezin was alles voor haar.

Juist daarom raakt haar overlijden zoveel mensen. Een vrouw met zo veel kracht, humor en warmte hoort niet op 29-jarige leeftijd weggerukt te worden uit het leven.

De leegte die achterblijft

Het huis waar Helen leefde, voelt nu anders. Waar eerst geluid, vrolijkheid en chaos waren, hangt nu een stilte die onnatuurlijk aanvoelt.

Haar spullen liggen er nog, haar geur hangt nog in de kamers, en haar energie lijkt nog in elke hoek aanwezig. Voor haar man, kinderen, moeder en zus betekent elke kamer een herinnering — soms troostend, soms pijnlijk.

De familie probeert elkaar vast te houden, maar iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Lilian zoekt steun in herinneringen en gesprekken. Wilma worstelt met vermoeidheid en uitputting.

De kinderen zoeken houvast in dagelijkse routines. En Helens partner moet in één klap alle zorgtaken overnemen, terwijl hij zelf rouwt om het verlies van de vrouw van zijn leven.

De drie kinderen blijven een levend stukje van Helen

Hoe pijnlijk het gemis ook is, de familie haalt kracht uit de drie kinderen. Zij zijn het tastbare bewijs van Helens liefdevol leven. Ze hebben haar ogen, haar mimiek, haar humor en haar energie. In hen blijft een deel van Helen bestaan.

Wilma vertelt dat ze dat idee nodig heeft om de dagen door te komen. De kinderen herinneren haar eraan dat Helen er nog altijd is, in kleine bewegingen, uitspraken en trekjes. Lilian ziet Mex soms glimlachen op precies dezelfde manier als Helen — en dat geeft hoop, hoe klein ook.

Een familie die moet leren leven met een onverklaarbaar verlies

Het verlies van een jonge moeder is een tragedie die moeilijk te bevatten is. Er is geen voorbereiding, geen waarschuwing en geen manier om je erop in te stellen. De familie moet nu leren leven met herinneringen die zowel hartverwarmend als hartverscheurend zijn.

Ze proberen samen verder te gaan, stap voor stap, zonder te veel vooruit te kijken. De toekomst is onzeker, maar wat zeker is: Helen zal nooit worden vergeten.