Wat een gewone schoolochtend had moeten zijn, werd het begin van een nachtmerrie die het leven van een familie uit Beneden-Leeuwen voorgoed veranderde. De 18-jarige Ference van Gemert, een geliefde zoon, broer, vriend en leerling, kwam op tragische wijze om het leven nadat hij op weg naar school met zijn scooter werd aangereden door een auto. Het nieuws sloeg in als een bom in de gemeenschap, maar vooral in het hart van zijn ouders, Carla en Richard, en zijn 15-jarige broertje Julian.

Een gewone ochtend – tot het noodlot toeslaat

Het is nog vroeg op de ochtend wanneer Ference vertrekt. Hij doet wat hij iedere dag doet: zijn jas pakken, zijn scooter starten en richting school rijden. Niets wijst erop dat deze dag anders zal verlopen dan alle andere. Maar enkele minuten later gaat de telefoon bij het gezin van Gemert. Wat volgt, is chaos, ongeloof en stilstaande tijd.

Aan de andere kant van de lijn horen ze wat iedere ouder vreest: er is een ongeluk gebeurd, en hun kind is betrokken.

Wanneer Carla en Richard naar de plek van het ongeluk snellen, treffen ze hulpdiensten, politie en een compleet ontwrichte situatie aan. Hun zoon ligt zwaargewond, omringd door medisch personeel dat vecht voor zijn leven. Even lijkt er nog hoop, maar die hoop wordt al snel verbrijzeld. Ference overlijdt aan zijn verwondingen.

In één klap staat het leven van het gezin stil.

Het ondraaglijke wachten

Voor ouders die hun kind verliezen, is er vaak een fase waarin het lichaam weigert te begrijpen wat er is gebeurd. Zo ook bij Carla en Richard. Ze moeten wachten voordat ze hun zoon mogen zien — minuten worden uren, en iedere seconde voelt als een eeuwigheid. Julian, die idolaat was van zijn grote broer, loopt stilletjes door het huis, niet wetend hoe hij zich moet gedragen, waar hij moet kijken of hoe hij dit immense verlies moet verwerken.

De stilte is ondraaglijk. Het wachten nog erger.

Wanneer ze eindelijk naar Ference mogen, wordt de werkelijkheid onontkoombaar. De jongen die altijd lachte, grapjes maakte, muziek luisterde en plannen had voor zijn toekomst, ligt nu stil en koud voor hen. De ouders beschrijven het moment als “het breken van het hart, in stukken die nooit meer passend te krijgen zijn”.

De confrontatie met zijn spullen

De dagen daarna worden gedomineerd door onwerkelijkheid. De scooter, die nog bij de politie staat. Zijn telefoon, die plots niet meer oplicht. Zijn schooltas, nog gevuld met boeken, huiswerk en een half leeg flesje water. Zijn bed, nog onopgemaakt alsof hij later op de dag gewoon zou terugkeren.

Carla vertelt hoe ze zijn kamer binnenliep en halverwege stokte. “Alles rook nog naar hem. Zijn jas hing er nog. Zijn sportschoenen stonden nog bij de deur. Het voelde alsof hij elk moment kon binnenlopen. Maar dat deed hij niet. En dat besef snijdt opnieuw, elke keer.”

Richard blijft stil wanneer de spullen van zijn zoon worden teruggebracht. Het is een moment waar geen ouder op voorbereid kan zijn: het vasthouden van de helm die hem niet kon redden.

De rit naar oma

De familie besluit oma te informeren, die niet eens wist dat er iets was gebeurd. Ze willen het haar vertellen voordat ze het via anderen hoort. De rit naar haar huis is, zoals Carla beschrijft, “de pijnlijkste rit van ons leven”. Geen radio, geen gesprek, alleen ademhaling die af en toe stokt en tranen die blijven stromen.

Wanneer ze het nieuws vertellen, slaakt oma een kreet die dwars door de ziel gaat. Het verdriet lijkt zich te vermenigvuldigen zodra het wordt uitgesproken.

Hoe gaat het leven verder?

Dat is de vraag die in de dagen en weken daarna overal terugkeert. Hoe ga je verder als een stuk van je hart er niet meer is? Hoe bouw je opnieuw een ritme op wanneer de stilte in huis oorverdovend is?

Voor Julian is het verlies onbegrijpelijk. Ference was zijn voorbeeld, zijn maatje, degene die hem alles leerde over gamen, voetbal, scooters en muziek. Nu moet hij zonder hem verder. “Het voelt alsof mijn rechterarm eraf is,” zegt hij zacht.

Carla en Richard zoeken steun bij elkaar, bij familie, vrienden en professionele hulp. Ze beschrijven hun dagen als een afwisseling van huilen, herinneren, stiltes en proberen te ademen. “Je overleeft van uur tot uur,” zegt Richard. “Meer lukt nog niet.”

Een herinnering die blijft leven

Ondanks het immense verdriet kiest het gezin ervoor te praten over Ference — niet omdat het makkelijk is, maar omdat hij het verdient. Ze willen dat zijn naam blijft klinken, dat zijn humor, warmte en vriendelijkheid niet verloren gaan in de stilte die hij achterlaat.

Op school is een herdenkingsplek ingericht met foto’s, bloemen en kaarsen. Vrienden laten berichten achter waarin ze vertellen hoe Ference hun leven raakte: een jongen die altijd hielp, altijd lachte, altijd iets aardigs zei.

Een dorp dat meeleeft

Beneden-Leeuwen reageerde massaal. Kaarten, bloemen, maaltijden, berichten — het dorp probeert de familie te dragen in hun diepste dal. En hoewel niets de pijn kan wegnemen, biedt het wel troost. “We voelen dat we er niet alleen voor staan,” zegt Carla.

Een toekomst die nooit meer hetzelfde zal zijn

De wonden zullen nooit verdwijnen. De dagen zullen nooit meer aanvoelen zoals vroeger. Maar de familie van Gemert probeert stap voor stap, met kleine bewegingen, het leven opnieuw vorm te geven.

“Er is geen goed moment om verder te gaan,” zegt Julian. “Je doet het omdat je moet. En omdat hij dat gewild zou hebben.”