Sinds de dood van haar dochter Norine voelt Brigitte, 62 jaar, dat er niets meer is dat haar kan verontrusten. Norine, amper 22, koos het jaar ervoor bewust voor euthanasie vanwege ondraaglijk psychisch lijden. Voor Brigitte was het een onvoorstelbaar moeilijke beslissing om te ondersteunen, maar ze wilde in de laatste fase vooral nabijheid bieden en haar dochter in liefde laten gaan.

In haar afscheidsbrief schreef Norine dat haar moeder haar “in de wolken en op de deur van Popotes” zou terugvinden. Popotes was een klein koffiehuisje in Brussel waar moeder en dochter vaak samen kwamen. Op de dag van haar overlijden ging Norine er nog langs, zoals op zoveel andere momenten. Ze liet er een boodschap achter, een klein maar indrukwekkend gebaar van liefde en troost voor haar moeder. Voor Brigitte was het bijna onwerkelijk dat haar dochter in haar laatste uren nog zo veel tederheid kon tonen.

Norine had jarenlang geworsteld met zware psychische problemen. Ondanks behandelingen, ziekenhuisopnames en intensieve hulp had ze geen uitzicht meer op verlichting. Ze was uitgeput en voelde dat ze niet langer kon leven met de ondraaglijke last in haar hoofd. Haar wens voor euthanasie kwam niet impulsief; het was een weloverwogen keuze na een lang traject met artsen en psychiaters. Voor Brigitte bleef het aangrijpend om te zien hoe iemand zo jong al zonder toekomstperspectief kon zijn.

De laatste dagen brachten ze samen door in rust, met gesprekken vol herinneringen, dankbaarheid en zachte stiltes. Brigitte beschrijft hoe vredig Norine uiteindelijk insliep, zonder angst en omringd door liefde. Dat beeld geeft haar kracht, hoe pijnlijk het gemis ook blijft. Ze rouwt nog elke dag, maar voelt geen woede of spijt—alleen een diep verdriet en een groot respect voor de moed van haar dochter.

Sindsdien kijkt Brigitte anders naar het leven. Het besef dat ze haar kind met zachtheid heeft kunnen begeleiden naar het einde, maakt dat ze minder bang is voor verlies of onzekerheid. Haar verdriet blijft, maar ook de warme herinneringen aan Norine, aan de kleine rituelen die ze deelden, zoals de koffiemomenten bij Popotes. Daar vindt ze soms troost: in de gedachte dat liefde zelfs in afscheid kan blijven bestaan.