Systematische martelingen en moorden aan het front

Een recent onderzoek van het onafhankelijke Russische nieuwsmedium Verstka heeft schokkende wanpraktijken binnen het Russische leger onthuld. Volgens het rapport worden soldaten die weigeren te vechten, systematisch mishandeld, gemarteld of zelfs geëxecuteerd door hun eigen bevelhebbers. De bevindingen, gebaseerd op tientallen getuigenissen van militairen en hun familieleden, schetsen een beeld van een leger dat zijn eigen troepen met angst en geweld in toom probeert te houden.

In totaal heeft Verstka 101 Russische commandanten kunnen identificeren die ervan worden beschuldigd betrokken te zijn bij marteling, moord of onmenselijke behandeling van hun ondergeschikten. Minstens 150 soldaten zouden door hun eigen leidinggevenden om het leven zijn gebracht, hoewel onderzoekers vrezen dat het daadwerkelijke dodental aanzienlijk hoger ligt.

Angstcultuur: “Een soldaat is vervangbaar”

De getuigenissen beschrijven een militair apparaat waarin angst en willekeur regeren. Soldaten die bevelen in twijfel trekken, worden niet simpelweg gestraft, maar vaak geofferd om een voorbeeld te stellen. Volgens meerdere bronnen sturen commandanten ongehoorzame militairen op bewust dodelijke missies – operaties waarvan bekend is dat niemand levend terugkeert.

Een voormalige infanterist verklaart:

“We wisten dat sommige opdrachten neerkomen op zelfmoord. Wie weigert, wordt als verrader beschouwd – en dat betekent de dood.”

Deze harde realiteit illustreert de mate van discipline die niet op vertrouwen, maar op terreur is gebaseerd.

Marteling als wapen van controle

De methoden die commandanten gebruiken om hun troepen te intimideren, zijn even bruut als middeleeuws. Verstka beschrijft hoe soldaten die bevelen niet opvolgen, in diepe putten worden gegooid die worden afgedekt met metalen roosters. Daarboven wordt dagenlang koud water gegoten, totdat de soldaten onderkoeld, uitgeput en geestelijk gebroken zijn.

Andere militairen spreken over “gladiatorachtige gevechten”, waarbij gedetineerde soldaten gedwongen worden om onder toezicht van hun officieren tegen elkaar te vechten. De verliezers worden vaak doodgeschoten of aan hun lot overgelaten. “Het was geen training,” getuigt een overlevende, “het was vermaak voor de officieren.”

Executies en verdwijningen

Volgens het rapport hebben verschillende eenheden binnen het Russische leger zogenaamde ‘executieschutters’ aangesteld — soldaten die de opdracht krijgen om hun kameraden te doden zodra die tekenen van weigering of paniek vertonen. De lichamen worden daarna in rivieren gegooid of in ondiepe graven begraven.

Om deze misdaden te verdoezelen, registreren commandanten de doden als “gesneuveld in gevecht”, waardoor familieleden nooit de waarheid te horen krijgen.

Sommige getuigen beweren zelfs dat drones en explosieven worden ingezet om gewonde of teruggetrokken soldaten “af te maken”. Deze executies worden telkens als “oorlogsslachtoffers” gemeld in officiële rapporten.

Een dodelijke stilte binnen het leger

De Russische overheid heeft nog niet gereageerd op de onthullingen van Verstka, maar mensenrechtenorganisaties spreken al van “structurele oorlogsmisdaden binnen het eigen leger”. Omdat onafhankelijke media in Rusland zwaar gecensureerd worden, is het buitengewoon moeilijk om deze praktijken officieel te onderzoeken of te vervolgen.

De familieleden van omgekomen soldaten durven zelden te spreken uit angst voor represailles. Een moeder van een gesneuvelde soldaat vertelt anoniem:

“Ze vertelden me dat mijn zoon heldhaftig was gestorven. Nu weet ik dat hij is geëxecuteerd door zijn eigen kameraden. Er is geen groter verraad dan dat.”

Een leger dat zichzelf vernietigt

De conclusies van het onderzoek schetsen een huiveringwekkend beeld van een militair systeem dat zijn eigen fundamenten ondermijnt. In plaats van discipline op te bouwen door leiderschap en strategie, regeert de angst, en verandert de frontlinie in een slagveld van interne executies.

Volgens experts toont dit aan dat het Russische leger niet alleen strijdt tegen zijn vijanden, maar ook tegen zichzelf.

De ware omvang van deze interne terreur blijft voorlopig onduidelijk — maar één ding is zeker: de slachtoffers zijn niet alleen gevallen aan het front, maar ook door de handen van hun eigen commandanten.