Ꮩlааⅿѕе ᴠrοᥙᴡ (77) ᴠеϲһt ᴠοοr һааr lеᴠеп па ᴠаl іп Ροrtᥙɡаl: “Ꮩап ееп еепᴠοᥙdіɡе ᴠаl пааr ееп паϲһtⅿеrrіе”
Een gewone vakantie die eindigde in tragedie
Wat een ontspannen reis naar de zon moest worden, is voor de familie van Chantal De Roose (77) uit Vlaanderen veranderd in een ware nachtmerrie. De gepensioneerde vrouw, die vorige maand nog vrolijk haar verjaardag vierde, ligt nu kritiek in een Portugese kliniek nadat een ogenschijnlijk onschuldige val vreselijke gevolgen kreeg.
“Het begon allemaal met een banale val op haar knie,” vertelt schoonzoon Wim, zichtbaar aangeslagen. “We dachten dat ze gewoon wat pijn zou hebben en snel zou herstellen. Niemand kon vermoeden dat het zo zou escaleren.”

Van pijnlijke knie naar levensgevaar
Volgens de familie gebeurde het ongeval tijdens een wandeling langs de kust in de Algarve, waar Chantal met haar man en enkele vrienden verbleef. Ze struikelde over een oneffen stoepsteen en kwam hard ten val. “Ze klaagde over hevige pijn in haar knie,” zegt Wim. “We zijn meteen naar het plaatselijke ziekenhuis gegaan, waar men haar onderzocht en geruststelde: het leek op een kneuzing.”
Maar enkele dagen later ging het plots bergaf. Chantal kreeg hoge koorts, zwellingen en begon te verzwakken. De familie drong aan op verdere onderzoeken, waarna in een privékliniek werd vastgesteld dat er sprake was van een ernstige infectie. “Toen hoorden we dat het om een agressieve bacterie ging die haar lichaam aantastte,” vertelt Wim. “De dokters zeiden dat ze onmiddellijk geopereerd moest worden.”
Een race tegen de tijd
Sindsdien ligt Chantal in kunstmatige coma op de intensieve zorgafdeling. Haar toestand is kritiek, en artsen spreken van een overlevingskans van slechts 50 procent. “Elke dag is onzeker,” zegt Wim met gebroken stem. “We krijgen soms goed nieuws, dan weer slecht. Het is een emotionele achtbaan.”
De familie voelt zich machteloos. “Het is verschrikkelijk om haar zo ver van huis te weten, terwijl we nauwelijks iets kunnen doen,” zegt dochter Leen. “De taalbarrière maakt het moeilijk, en we begrijpen niet altijd alles wat de artsen zeggen. We willen haar gewoon naar België halen, maar dat kan nu niet: ze is te zwak om vervoerd te worden.”
Onbegrip en woede
Naast verdriet heerst er ook woede. De familie vraagt zich af of er niet te laat is ingegrepen. “In het eerste ziekenhuis werd ze amper onderzocht,” zegt Wim. “Ze kreeg enkel pijnstillers en mocht terug naar het hotel. Misschien had ze een kans gehad als men sneller had gehandeld.”
De familie overweegt een klacht in te dienen zodra Chantal stabiel genoeg is om overgebracht te worden. “We willen niemand beschuldigen zonder bewijs,” zegt Leen. “Maar we willen wel weten of er fouten zijn gemaakt. Dit had niet mogen gebeuren.”
Emotionele steun vanuit België
In Vlaanderen volgt een groeiende groep vrienden, kennissen en dorpsgenoten het nieuws met bezorgdheid. Chantal is in haar omgeving een geliefde vrouw, bekend om haar warme karakter en inzet voor lokale verenigingen. “Ze is altijd degene die anderen helpt,” vertelt een vriendin uit haar woonplaats. “Dat ze nu zelf in zo’n situatie zit, is hartverscheurend.”
De familie ontvangt ondertussen talloze steunberichten. “Het doet deugd om te zien hoeveel mensen met ons meeleven,” zegt Wim. “Maar tegelijk is het zwaar om telkens opnieuw te moeten uitleggen hoe slecht het met haar gaat.”
Hoop op een wonder
Ondanks de sombere vooruitzichten weigert de familie de hoop op te geven. “Chantal is een sterke vrouw,” zegt haar man, die onafgebroken aan haar zijde blijft in Portugal. “Ze heeft al zoveel meegemaakt in haar leven. We hopen dat ze ook dit zal overwinnen.”
De artsen blijven voorzichtig optimistisch. Ze houden haar toestand nauwlettend in de gaten en plannen nieuwe onderzoeken om te bepalen of de infectie onder controle is.
Een pijnlijke les
Het drama van Chantal De Roose herinnert eraan hoe een ogenschijnlijk klein ongeval grote gevolgen kan hebben, zeker bij oudere mensen. De familie hoopt dat hun verhaal anderen zal waarschuwen. “Neem elk letsel serieus, ook als het onschuldig lijkt,” besluit Wim. “We dachten dat het gewoon een blauwe plek was. Nu vechten we voor haar leven.”
Voorlopig blijft de familie in Portugal, wachtend, biddend, hopend op goed nieuws — een teken dat Chantal nog niet van plan is om de strijd op te geven.




