“De mama werkte erg goed mee, maar bleek haar eigen kindje te hebben vermoord”

Cel Vermiste Personen bestaat 30 jaar: afscheid van Alain Remue (65), het gezicht van duizenden zoektochten

De Cel Vermiste Personen blaast dit jaar dertig kaarsjes uit. Het gespecialiseerde team van de federale politie onderzoekt jaarlijks meer dan duizend verdwijningen: van weggelopen jongeren tot verdronken vissers en slachtoffers van criminele feiten. Al sinds de oprichting in 1994 stond Alain Remue (65) aan het hoofd. Hij neemt dit najaar afscheid met pensioen, na drie decennia waarin hij symbool stond voor hoop, doorzettingsvermogen en soms ook onnoemelijk verdriet.

In de tweede aflevering van de HLN-podcast ‘Vermist’ blikt Remue terug op enkele van de zwaarste dossiers die hij meemaakte. Eén zaak staat in zijn geheugen gegrift: die van de tweeënhalfjarige Jansien Bosmans uit Brecht. Het verhaal toont hoe wreed en onverwacht de waarheid soms kan zijn.

De verdwijning van Jansien

Het is 10 november 2004 wanneer de jonge moeder van Jansien in paniek naar de politie stapt. Haar dochtertje zou plots verdwenen zijn uit de tuin terwijl zij even niet oplette. De melding werd onmiddellijk ernstig genomen. Een kind van die leeftijd verdwijnt niet zomaar.

Diezelfde avond nog schuift Alain Remue mee aan tafel met de ouders. Het doel: elk detail van de dag reconstrueren. “Ze werkte bijzonder goed mee,” herinnert Remue zich. “Ze vertelde rustig hoe Jansien in de tuin aan het spelen was en plots weg was. Alles leek logisch, haar houding overtuigend.”

De gruwelijke vondst

Maar de volgende dag volgt een schokkende wending. Speurders vinden het lichaam van het kleine meisje in een vuilniszak langs het kanaal. Het kindje is gewurgd met een nylonkous. Het onderzoek wijst al snel naar de moeder zelf.

“Het ging om exact dezelfde vuilniszakken als die thuis in de keuken,” legt Remue uit. De conclusie is onontkoombaar: de moeder heeft haar eigen dochter gedood.

Voor Remue en zijn team is het een mokerslag. “Op dat moment stel je jezelf fundamenteel in vraag. Hoe hebben we dat niet gezien? Hoe konden we ons zo laten misleiden?”

Onvatbare realiteit

Later verklaren psychiaters de vrouw ontoerekeningsvatbaar. Volgens hen had ze een acute psychose doorgemaakt, wat Remue omschrijft als “de plong sprong — een breuk in de realiteit.” De moeder had haar eigen daad verdrongen.

Toch blijft de zaak zwaar wegen. “Je wil als speurder geloven in het verhaal dat een ouder doet. Dat iemand het beste voorheeft met zijn kind. Maar dit dossier heeft me geleerd dat je altijd alle scenario’s moet overwegen, zelfs diegene die haast ondenkbaar lijken.”

Les voor een carrière

Voor Alain Remue, die in zijn loopbaan honderden ouders, partners en vrienden moest opvangen, is het een zaak die hem blijvend gevormd heeft. Het confronteerde hem met de dunne scheidslijn tussen empathie en wantrouwen.

“Ons werk draait rond mensen en emoties. Je zit vaak letterlijk mee aan tafel met de wanhoop. Maar tegelijk moet je professioneel blijven, alert voor elk detail, hoe klein of onwaarschijnlijk ook. Want de waarheid is niet altijd de waarheid die mensen vertellen.”

Dertig jaar Cel Vermiste Personen

Sinds 1994 groeide de Cel Vermiste Personen uit tot een onmisbare pijler in het Belgische veiligheidslandschap. Met moderne technieken, gespecialiseerde speurhonden, duikploegen en internationale samenwerking werden duizenden dossiers onderzocht.

Sommige zaken eindigden met vreugde: teruggevonden kinderen, veilig teruggekeerde jongeren. Andere met diepe rouw, zoals bij de ramp van Gellingen of de verdwijning van meisjes die nooit terug opdoken.

Remue werd in die jaren het gezicht van de cel. Voor velen belichaamde hij hoop en menselijkheid, ook in de donkerste tijden.

Empathie en afstand

Toch benadrukt hij dat je als speurder niet mag breken. “Je leert afstand te bewaren, anders hou je dit werk geen jaar vol. Maar die empathie verdwijnt nooit helemaal. Elk verhaal raakt je. Zeker als er kinderen in het spel zijn.”

De zaak van Jansien is voor hem een keerpunt geweest. Ze illustreerde dat zelfs de meest overtuigende ouder een dader kan zijn. “Je mag je nooit blindstaren op aannames. Het onverwachte kan altijd de realiteit blijken.”

Een erfenis van lessen

Met zijn pensioen sluit Remue een tijdperk af. Maar zijn ervaringen en lessen blijven doorleven in de Cel Vermiste Personen. Nieuwe generaties speurders zullen zijn methode voortzetten: empathie combineren met een scherpe blik en een open geest voor elk scenario.

Voor Remue zelf breekt nu een ander hoofdstuk aan. Maar de verhalen die hij meedroeg — van hoop, verlies en soms ook onbegrijpelijke gruwel — zullen hem nooit loslaten.

“Na dertig jaar heb ik geleerd dat de mens tot alles in staat is. Zowel tot het mooiste, als tot het meest verschrikkelijke. En precies daarom moet je altijd klaarstaan om de waarheid te zoeken, hoe pijnlijk die soms ook is.”